In week 1 stond Jan Pieter op maandagavond op de verkeerde verzamelplek. Tja, als je wekelijks twee trainingen in de week volgt, is het lastig te onthouden hoe, wat en waar.

Op woensdagavond kreeg Chris een flinke teleurstelling te verwerken. Hij had toch echt verwacht dat de dames uit de ploeg zouden dringen om hem – stel dat – te reanimeren. Het bleef slechts bij een “We laten je rustig liggen.”

Een vermoeide Egbert in het zand van de Wellerwaard: “Ja, het is het een of het ander, hoor!” Dit op een tip van de trainer dat de billen ook mee omhoog moesten.

In week twee stond op maandag de vrouwelijke helft van een echtpaar klaar om te trainen. Manlief ging niet, het was zijn weer niet: ‘wat een wiekert’. Het weer viel – zoals altijd – reuze mee, volgende keer beter!

Na de training van dinsdag meldde Mark: “De training ging goed, wel was hier en daar een oefening voor een aantal net te zwaar. Daar wordt aan gewerkt, zodat het de volgende keer wel haalbaar is.” Rutten: be prepared!

William genoot op zijn manier van de training en mailde daarover het volgende:
Bij oefening twee, de brug met de zwarte weerstandsband, was het aardig winderig qua wind 💨. Deze oefening was in een hoekje achter een muurtje. Hier ontstond de hele training een kleine wervelwind. Was wel leuk om dat van afstand te zien gebeuren 😎

Tegen het einde van de training zocht de groep een mooi plekje om te rekken en te strekken. Herman bedacht zich geen moment en trok een ‘sprintje’ naar de lantaarnpaal. Zo, die was van hem. Zijn steun en toeverlaat.
In Vollenhove heerste de ‘mannengriep’, aldus Anke. Een vreselijke vorm van griep, die iedere man totaal lamlegt. Ook nu moest Chris weer incasseren.

Gehoord tijdens de training:
“Kun je het nog eens uitleggen, wij stonden te kletsen.”
William tegen nieuwkomer Ylva: “Denk eraan, hè?! Deze training duurt een uur en een kwartier. Geen uur!” Zou hij hier ooit, als nieuwkomer tig jaar terug, zelf tegenaan gelopen zijn?
Overigens was Ylva op haar eerste training bijna (net) te laat. Haar navigatie had haar verkeerd gestuurd. Het was dat zij een auto met een bloedgang over de Vormtweg zag gaan, waarop zij bedacht dat dat vast een laatkomer voor de hardlooptraining moest zijn. Hop, erachteraan en net (bijna) op tijd.

In de loopgroepen wordt hard gewerkt om rustig te leren lopen. Zo raar: hard lopen kan iedereen, rustig hardlopen is een grote opgave. Het is echter belangrijk om rustig te kunnen hardlopen. Kort gezegd: het verkleint de kans op een blessure en verlengt je hardloopleven. Ben je daar niet gevoelig voor, dan doet het volgende het voor jou misschien: van rustig lopen word je sneller. Maar ja, als ‘iedereen’ snelle duurlopen op Strava plaatst, steekt die van jou daar met 6:15/km wel karig bij af. Wacht maar, jouw tijd komt nog. Als het wedstrijdseizoen weer begint…
Zoek gerust internet eens af op artikelen hierover. Het is niet iets dat ik heb bedacht, er ligt wetenschap aan ten grondslag.

Staat je naam hier genoemd en stel je daar geen prijs op? Laat het per mail weten en het wordt z.s.m. aangepast.