Terugblik op de trainingsweek voor de herfstvakantie. Op de week dat Grietje op vakantie was en Hendrik met een marathon in de benen voor haar inviel. Hij stelde zich voor aan de groep: “Broer van Jitze, buur van Martine, moas met Johan. En ik heb gister een marathon gelopen, dus gaan we vanavond ook oefenen in langzaam lopen (want ik kan niet sneller).” Langzaam lopen vindt iedereen lastig, maar de maandagavondlopers op Urk deden het best goed, aldus Hendrik.
Volle bak in Ens en helaas maakte Mirjam een snoekduik over een stoeprandje. Gelukkig had ze zelf niets, enkel een deukje in haar ego (en een gaatje in haar broek). Tijdens de loopscholing was er een extra deelnemer in de vorm van een jong katje. Nu is William absoluut geen kattenliefhebber (‘katten zijn vies’), maar toen het beestje niet aan de kant ging toen er een auto aan kwam, deed hem dat toch wel iets.
Waar de groep vorige training nog tijd probeerde te rekken, was het nu Hendrik die dat probeerde. Want spierpijn: “We doen vanavond eerst een half uur theorie”. Geintje, natuurlijk. Maar wel vertelde hij graag even over zijn belevenissen in Amsterdam. Erna: “We gaan inlopen, ik ga voorop want we moeten heel rustig inlopen”. Overigens kreeg Wilma tijdens de kerkdienst steeds een update van de tussentijden van Hendrik en was de marathon op maandagochtend het eerste agendapunt bij Waterman.
Donderdag liep Hendrik weer min of meer lekker mee. Het was echter Johannes bij wie het lampje uitging. Letterlijk. Tegen het einde van de training kwam hij aan met zijn gedoofde lampje, sneu bungelend in zijn hand: “Hoelang moeten we nog?”
Op vrijdag sneuvelde een slak. We hadden er al veel weten te ontwijken op ons mooie rondje met uitzicht, maar deze viel ten prooi aan mijn zool. Ik keek nog even hoopvol, maar de conclusie van Saskia was duidelijk: “Nou, ik kan met enige zekerheid zeggen dat die het niet heeft overleefd.”
Ken jij dat verhaal van die rollade (het nut van mobiliteitsoefeningen)?
Op verzoek van Ellen werd er in de Wellerwaard synchroon gesquat. Nou ja, noem het een poging tot. Ook weet de groep nu welk geluid een dodaars maakt (en dat het zijn naam te danken heeft aan zijn witte kontje).
Ik wil het hier toch even noemen: de aanmeldingen voor onze eerste trail op 24 november a.s. gaan als een malle! Waar we normaal gesproken drie dagen voor de trail acht aanmeldingen hebben, hebben we nu – drie weken voor de trail – nog maar acht plekken vrij. Ben jij een regelmatige deelnemer die gewend is zich last minute nog te kunnen aanmelden: ik zou het nu even anders aanpakken. De groep gaat op pad onder leiding van twee nieuwe gidsen (iets met richtingsgevoel van de een) en het belooft (mede door dat richtingsgevoel) een hele belevenis te worden.
Staat je naam hier genoemd en stel je daar geen prijs op? Laat het weten en het wordt z.s.m. aangepast.