We kijken weer terug op een tweetal weken. Iets met een loopje in Valencia en geen laptop mee om een gezellig verslagje te tikken.
In die weken staakte S. een oefening om zich eerst even netjes aan te kleden. Shirt stevig in de broek en doooor. Waarom? “Ik voelde met net een hangbuikzwijn.”
Tijdens de uitleg van de training in Vollenhove was Tim in de achterste rij toehoorders duidelijk bezig met iets anders. Toen de trainer vroeg of hij er wel bij was, reageerde Tim verbolgen: “Ik krijg altijd op mijn kop!”
Trainer: “Ooh, lette je wel op dan?”
Tim volmondig: “Neeeeee!”
Het kan niet anders dan dat het je is opgevallen dat het afgelopen periode nat en koud was. Als trainer doe je altijd je best om de training en de locatie aan te passen aan de omstandigheden. Toch gebeurde het dinsdags in Ens dat na de eerste ronde oefeningen, meer kleren aan dan uit gingen.
Ook op zaterdag in de Wellerwaard was het koud. William was blij met het oneven aantal deelnemers, op die manier kon hij mooi de eerst paar oefeningen even mee opwarmen😊 (en laten zien dat hij het zelf gewoon volhoudt). Vooraf had William aangegeven dat er veel beenoefeningen zouden zijn. Na de duo-oefeningen vroeg Sanne wanneer de benen nou eens aan de beurt waren. Ze voelde enkel haar buik. Uit betrouwbare bron vernam William maandagavond dat Sanne toch wel twee dagen op slappe benen liep.
Hendrik had er zin in! Na een aardig stukje inlopen, was iedereen goed opgewarmd, ging er flink wat kleding uit en toen ook Daniëlle en haar hesje uit de knoop waren, kon de training op de eerste brug beginnen. Onder het motto: “Het eerste rondje is van de zaak”, ging de groep op pad. Tijdens dit rondje volgde uitleg over hoe te ‘klimmen’ en te ‘dalen’, met daarbij de tip dat het best een beetje overdreven mocht, allemaal. “Het is toch donker, niemand ziet het!”
Het einde van de training was weer op de eerste brug.
Hendrik: “Iedereen weer aangekleed? Dan gaan we nu naar de volgende brug!”
Henry: “Eikel!”
Michel: “Heb je daar een bus voor ons geregeld?”
Thierry: “We zijn nu wel heel ver van huis.”
Het valt niet mee om je in het donker te oriënteren. Zo wist Marianne steeds maar niet wanneer ze minder snel mocht lopen en liep zij zelfs een keer een pad te ver en had Marieke pas halverwege de training een beetje door hoe het parcours in elkaar stak. Gelukkig was iedereen voorzien van een lampje en zodra er een ‘dwaallicht’ werd gesignaleerd, werd die snel bij de groep teruggehaald.
Staat jouw naam hier genoemd en stel je daar geen prijs op? Mail ons en het wordt aangepast.