Dinsdagavond regende het afmeldingen voor de bootcamptraining in Rutten. Er bleven tien liefhebbers over, aan wie Mark vervolgens maar heeft gevraagd of hij iets verkeerds gezegd of gedaan had of dat hij mogelijk iemand beledigd had 😆
Het handige van bellen via je horloge is dat je gewoon door kan blijven gaan met de warming up, of niet Chantal? Verder is de trainer niet te beroerd om tijdens de 20 seconden burpees even snel de stand van Ajax door te geven. Er zijn nu eenmaal veel fans in de groep.
En Anouk? Die liep donderdagmorgen nog steeds op haar tenen vanwege de enorme spierpijn in haar kuiten.
In Ens ging het er iets kalmer aan toe dan de week ervoor. De ladderoefeningen waren zeer vermakelijk, vooral omdat ‘niet iedereen het talent en de coördinatie van de trainer heeft’, aldus William (die vooraf thuis eerst een half uurtje geoefend had). Iets met bouwjaar wellicht? Het was sowieso dé avond van de trainer: er bleef zomaar een hesje over 🥳 Lucky Will.
Woensdagmiddag regende het. Reden voor Jan Post om een mailtje te sturen met daarin de vraag of ik voor die avond een overdekte baan had afgehuurd. Nee, Jan! Maar misschien is je nieuwe fluohes waterdicht…
De trainer had nog amper verteld waarnaartoe er ingelopen zou worden of Kees vertrok al uit de startblokken.
Donderdagavond mokte Maarten Dirk dat als William er niet was, hij zijn loopje NIET op Strava ging zetten. De wekelijkse weergave van de doavtraining op Strava is doorgaans reden voor een woordenwisseling tussen die twee. Mijn conclusie: hoe duurder het horloge, hoe meer meters voor je geld.
Heleen lag voor het oog relaxt op haar bal. “Alsof ze in bed ligt”, aldus Mierande.
Heleen: “Ik lig altijd met ballen in bed.”
Zondag stond voor Hendrik, William en Jacquelien de Lenteloop – ik lieg het niet – in Almere op het programma. Vooraf vertelden de mannen het op het gemakje te gaan doen. Maar omdat in hun complete voorbereiding nog geen lange afstand op een pittig tempo (is een beetje afzien) was gedaan, opperde Jacquelien dat het eigenlijk wel verstandig was om toch een keertje door te lopen. De marathon is sowieso zwaar. Heb je in de voorbereiding nooit (een beetje) afgezien, is het extra zwaar. Het was even ‘schrikken’ (voor William), maar de knop was snel om: het tempo zou omhoog. Na afloop meldde een toch wel enigszins afgetrokken William dat het goed was geweest om een keer door te lopen, maar dat hij graag maandag – “O, dat is morgen al!” – op zijn gemakje zou meetrainen. Op mijn vraag de volgende dag hoe het met de benen was, meldde Hendrik: “William zou graag fanatiek meetrainen, vanavond!”. Ik denk dat het wel goed komt met beide mannen in Rotterdam.
Foto: Evert Woutersen
Staat je naam hier genoemd en stel je daar geen prijs op? Laat het weten en het wordt z.s.m. aangepast.